Στο φροντιστήριο της 12.05.2016 θα αναλυθεί το ακόλουθο πρακτικό θέμα:
I. Πρακτικό
Ο Α, κάτοχος πτυχίου της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιατρικής και Φαρμακευτικής του Βουκουρεστίου, κατέθεσε στις 2.10.2007 στη Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης αίτηση για τη χορήγηση αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού. Συνυπέβαλε το προαναφερθέν πτυχίο, καθώς και πιστοποιητικό του Διευθυντή της Υπηρεσίας Αναγνωρίσεως Επαγγελματικών Προσόντων του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας με το οποίο βεβαιώνεται ότι ο αιτών «μπορεί να εξασκήσει στη Ρουμανία επί τη βάσει του ανωτέρω αναφερομένου τίτλου προσόντων τις δραστηριότητες του φαρμακοποιού που προβλέπονται στο άρθρο 1 παρ. 2 της οδηγίας του Συμβουλίου 85/432/ΕΟΚ με τους ίδιους όρους όπως ήδη για τους κατόχους πτυχίων φαρμακευτικής που αναγράφεται για την Ρουμανία στο Παράρτημα της οδηγίας του Συμβουλίου 85/433/ΕΟΚ» και ότι «μέχρι σήμερα … δεν άσκησε στην επικράτεια της Ρουμανίας τις δραστηριότητες που αναγράφονται στην ανωτέρω παράγραφο». Το αίτημα του Α έγινε δεκτό με την εκδοθείσα από 8.10.2007 με εντολή Νομάρχη απόφαση του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής της Γενικής Διευθύνσεως Ποιότητας Ζωής της Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Θεσσαλονίκης, με την οποία χορηγήθηκε στον αιτούντα άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού κατ’ επίκληση του π.δ/τος 213/2003, όπως τροποποιήθηκε με το π.δ. 144/2007. Ακολούθως, όμως, με την από 14.2.2008 απόφαση του Νομάρχη, ανακλήθηκε η κατά τα ανωτέρω χορηγηθείσα στον αιτούντα άδεια, με την αιτιολογία ότι στο προαναφερθέν πιστοποιητικό του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας της Ρουμανίας δεν βεβαιώνεται ότι ο αιτών πληροί τις προϋποθέσεις εκπαιδεύσεως του άρθρου 2 της οδηγίας 85/432/ΕΟΚ, όπως απαιτούν οι σχετικές κοινοτικές και ελληνικές διατάξεις. Κατά της αποφάσεως ανακλήσεως της αδείας ασκήσεως του επαγγέλματος του φαρμακοποιού ο αιτών άσκησε ενώπιον του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στις 11.3.2008 την ενδικοφανή προσφυγή του άρθρου 10 παρ. 4 του ν. 1963/1991, η οποία, κατά το γράμμα της ως άνω διατάξεως, ασκείται μόνον κατά νομαρχιακών αποφάσεων «σε θέματα φαρμακείων και φαρμακαποθηκών». Η προσφυγή αναπέμφθηκε προς εξέταση στην αρμόδια Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας με έγγραφο της Προϊσταμένης της Διευθύνσεως Επαγγελμάτων Υγείας και Πρόνοιας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Ο Α ισχυρίζεται ότι η απόφαση περί ανακλήσεως είναι παράνομη διότι α) εκδόθηκε αναρμοδίως από τον Νομάρχη αντί του Διευθυντή Δημόσιας Υγείας και Υγιεινής, β) δεν περιελάμβανε μνεία για την προβλεπόμενη στο άρθρο 10 του ν. 1963/1991 ενδικοφανή προσφυγή, γ) είναι αναιτιολόγητη και δ) ο Α δεν εκλήθη να εκφράσει τις απόψεις του.
Ερωτάται:
1) Ποιά η νομική φύση της προσφυγής που μπορεί να ασκήσει ο Α;
2) Ευσταθούν οι ισχυρισμοί του Α;
3) Εάν η οδηγία δεν είχε μεταφερθεί στο ελληνικό δίκαιο, ποιές θα ήσαν οι συνέπειες για την Ελληνική Δημοκρατία;